Een reis door ruime en tijd van drie Doctor Who fans
Vrijdag 29 febuari
(Ex-terminal-day)
“Always Look on the Bright Side of Life”.
Life of Brain/Spamalot
Zo rond half acht in de avond kwam ik aan op het station Nijmegen Dukenburg. Doordat het een erg lage trein was stapte ik op een vreemde plek uit. Ik loop het perron af en wist niet waar ik naar toe moest. Als eerste was het donker. Ik had het station en de omgeving alleen nog maar in daglicht gezien. Ten tweede wist ik daardoor niet echt de weg. Ik ben toen maar langs het perron gaan lopen. Tot ik bij een fontein kwam. Deze kwam mij bekend voor. Ik stond te wachten en na te denken waar ik naar toe moest. Toen draaide ik mij om en daar, in de duister liep Gert-Jan. Samen zijn we naar Frans gelopen. Onderweg natuurlik geklets over Doctor Who. We kwamen aan bij het huis van Frans en het eerste wat hij zei was: ‘Ik ga niet mee ik ben ziek.’ Dit was natuurlijk een domper. Wat moesten we doen zonder onze Lord President. Een dilemma…een dilemma. In de loop van de avond trok hij wat bij en op advies van zijn vrouw en Gert-Jan zou hij vroeg naar bed gaan en de volgende dag kijken hoe hij zich voelde.
Ondertussen waren er twee matrassen in de huiskamer neergelegd voor Gert-Jan en ik. Zo rond en uur of half twaalf zijn we naar bed gegaan, maar van slapen kwam natuurlijk niets. We lagen maar te kletsen en te kletsen. Toch kwam klaas Vaak na een tijdje langs en ik viel in slaap.
Rond zeven uur kwam er leven in het huis en na een lekkere kop koffie, een wasbeurt en twee boterhammen was ik klaar voor de dag. Frans had die nacht goed geslapen en ging mee. Hoera!!. Rond een uur of acht zijn we de auto ingestapt op weg naar Weeze. Het zou ongeveer 45 minuten rijden zijn met de auto. Let wel het zou… Nou ja je weet hoe dat gaat je zit gezellig te kletsen en dan vergeet je wel eens een afslag. We waren al dicht in de buurt van Düsseldorf toen we er achter kwamen dat het wel erg lang ging duren. We waren ondertussen al meer dan een uur onderweg. Snel besloten we rechts omkeer te maken en te zoeken naar de afslag. Die vonden we. Hij bleek net over de grens te zijn. Via landweggetjes kwamen we ten slotte aan bij het vliegveld. Te laat. Ruim een uur.
Gelukkig konden we een overboeking maken naar de middagvlucht van 16:00. Dus in plaats van de middag op een terras in Londen zaten we op een terras in het vliegtuig.
Na de lunch zijn we ons voor de vlucht gaan inchecken en toen door de douane. Dat was een beleving. Ik moest mijn TARDIS-sleutel en riem af doen en alles in een bak leggen. De koffer ging door de scan en jawel vloeistof, mijn toiletspullen. Dit moest in een apart zakje gedaan worden en dan mocht het wel mee. Wat een onnodige maatregel. Ik bedoel als je als terrorist kwaad wilt doen kan je dit makkelijke doen. Neem nu voorbeeld een pen. Daarin zit toch ook vloeistof en je kunt het gebruiken als wapen. De pen is toch machtiger dan het zwaard.
Na de douane wachten tot de gate open gaat om naar het vliegtuig te gaan. Als alles goed gaat kunnen we nog naar Spamalot. De musical waarin Peter Davison (de 5de Doctor) de rol van King Arthur speelt. De voorstelling begint om 17:15 (Engels tijd). Mochten we de voorstelling missen dan is het geen probleem. Frans kent bijna de gehele film uit zijn hoofd. Hij kan dus voor Gert-Jan en mij spelen.
Nou we zien het wel.
De vlucht naar London Stansted Airport ging erg snel. Zo rond 16:00 zijn we geland. Op het vliegveld hebben we een ticket gekocht voor de express-trein naar Liverpool Street Station. We kunnen nog net de trein pakken van 16:45. Als alles goed gaat komen we zo rond 17:30 aan. Dan met de metro naar Tottenhem Court Road en vanuit daar lopen naar het theater. Helaas ging het bij de metro mis. We waren midden in de spits beland. Dus druk, druk, druk. In al die drukte waren Frans en ik Gert-Jan kwijt geraakt. We zagen al visionen voor ons dat Gert-Jan ontvoerd was door een Yeti of een Cyberman. We waren tenslotte in Tube van London. Frans ging om onderzoek uit en vond hem gelukkig ongedeerd in een van de gangen. Met z’n drieën zijn we toen gaan lopen naar het theater. De voorstelling was al begonnen, maar er werd probleem gemaakt over het feit dat we te laat waren. We werden gewezen naar plaatsen in de zaal, terwijl wij kaartje hadden voor het balkon. De voorstelling was al bezig en we kwamen binnen op het moment dat Koning Arthur een ontmoeting heeft met de “ Knights who say Ni.”. Na deze scene volgde het nummer “Always Look on the Bright Side of Life”. Peter Davison was echt prachtig als King Arthur. We hebben genoten van de voorstelling en veel gelachen om de dwaze Monty Python humor. De ellende van het missen van de vlucht was hierdoor snel vergeten. Na de voorstelling heb ik nog een programmaboekje en souvenirboekje gekocht. Hierdoor zag ik dat we aan het begin van de 2de akte binnen waren gekomen. Nadat we het theater hadden verlaten zijn we op weg gegaan naar het hotel.
Als eerste dachten we om te lopen vanaf Barking Station naar het hotel, maar lopen in het donker in een buitenwijk van London is niet echt prettig. Daarnaast was het koud en de vermoeidheid van de gehele dag kwam naar boven. Bovendien kwamen we er achter dat we verkeerd liepen. We zijn toen snel weer terug naar het Metrostation gelopen en hebben daar een taxi genomen. Toch onze verbazing was het nog geen 5 minuten rijden. Ook de prijs viel ons mee £ 5,00. Bij de receptie van het hotel kregen wij de code voor kamer 308. Met de sprekende lift gingen wij naar boven. De lift sprak echt. Met een vriendelijke vrouwen stem gaf zij aan dat de deuren open gingen of dicht en dat de lift omhoog ging en naar beneden. Nadat we de code hadden ingetoetst konden we de kamer binnen. De kamer was niet groot. Er stond een twijfelaar met daarboven een stapelbed. Frans koos meteen voor het stapelbed. Gert-Jan en ik zouden dus de twijfelaar delen. Voor de rest was er een douche, een WC en een TV. Nadat we de koffers hadden neergezet zijn we naar benenden gegaan om wat te eten. In de lobby van het hotel stond een koeling met daarin o.a. sandwiches. Dat werd ons avondeten. Nadat we deze op hadden zijn we weer terug gegaan naar de kamer om te gaan slapen en uitgerust te zijn voor de volgende dag.
Zaterdag 1 maart
(exter-que-day)
“ We are not amused”
Queen Victoria/Frans van Lotum
Frans had zijn wekker nog op de Nederlandse tijd staan. Dus die ging om vijf uur af in plaats van zes uur. Voor Frans was dat geen probleem hij zetten de wekker uit en heeft hem op de Britse tijd gezet en ging nog een uur slapen. Helaas kon ik niet meer in slaap komen. Ik heb toen mijn mp3-speler gepakt en ben gaan luisteren. Ik dacht dat ik hem zachtjes had staan, maar hij stond toch zo luid dat Gert-Jan , die naast mij nog in dromenland lag, droomde van Davros. Om zes uur ging de wekker van Frans weer. Nu wel op tijd. Nadat we omsterbeurt gebruik hadden gemaakt van de douche zijn we naar benenden gegaan voor het ontbijt. Dit bestond uit wit en bruin brood, jam en honing. Daarnaast was er koffie en jus ‘d Orange. Gert-Jan had ondertussen een taxi besteld. Na het ontbijt zijn we deze ingestapt om naar de conventie te gaan. De chauffeur gebruikte een Tom-Tom om de weg te zoeken. Dit verbaasde mij. Ik dacht dat een taxichauffeur in London de weg moet weten.
We kwamen aan bij de conventie en zagen dat het al erg druk was. Ook dit jaar was er weer een enveloppe met daarin de nodige informatie. Dit jaar was er niet gekozen voor een button, maar een keycord met daaraan een kaartje met je nummer erop. Voor mij was dat 321. Hierna zijn we in de rij gaan staan voor de photo sessie en coffie lounge met Tom Baker. Frans en Gert-Jan hadden de laatste kaartjes voor de coffie lounge. Vooral Frans was hier erg blij mee. Hij zou zijn jeugdheld ontmoeten. Naast een photo sessie met Tom Baker heeft Gert-Jan er ook een met Paul McGain.
De gehele dag zijn er op het podium interviews met de diverse gasten. De eerste van deze dag is er een met de drie jongste acteurs uit de nieuwe Doctor Who serie. Het is leuk om te horen hoe deze kinderen hun ervaring met Doctor Who hebben beleefd. Achterin de zaal staan de dealers met de Doctor Who merchandise. Daar hebben we natuurlijk ook gekeken. Zo staat er een man die tekeningen heeft gemaakt van Doctor Who. Ze hebben wel wat weg van de tekeningen van Andrew Skilleter. Naast de tekeningen staat the 10th Plannet er met diverse merchandise. Zo ligt er al de DVD van de Five Doctors er al terwijl hij pas vanaf maandag te koop is. Naast de dvd ligger er ook een grote hoeveelheid “Human Nature” zakhorloges. Helaas is hij gemaakt van plastic en ziet hij er behoorlijk nep uit. Ik ga hem dus niet kopen. Verder staat Big Finish er ook met een groot assortiment audio-avonturen.
Om kwart voor tien gaan we naar de photo sessie met Tom Baker. Het is de eerste keer na 8 jaar dat hij op een conventie is. Vandaar dat het erg druk is. Er zijn meer mensen dan vorig jaar. Frans is erg stil. Zou dat komen door zijn aankomende ontmoeting met Tom Baker of is hij nog een beetje ziek? Ik denk dat het een combinatie van die twee is. Ik wordt een beetje nerveus en sta te wiebelen op mijn benen. Frans wordt gek van mijn gewiebel. Ik probeer stil te staan maar denk bij mijzelf. Wow zo ontmoet ik de Vierde Doctor. We staan in een rij voor de photo sessie. Of we in de juiste rij staan is onduidelijk. Er staan namelijk twee rijen. Dit wordt opgelost door dat er van elke rij omstebeurt een persoon naar binnen mag. Ik mag eindelijk naar binnen. Mijn jas en tas worden aangenomen door iemand en daar achter een tafel zit hij Tom Baker met een zakje Jelly Babies naast hem. De foto is snel genomen. Ik krijg van hem geen Jelly Baby, maar £ 1,10. De pond is voor mij en de 10 pence voor een zwerver. En ik moet niet de ene met de andere verwarren. Als een blij klein kind verlaat ik de zaal. Wow wat een beleving was dat. Frans is wat gaan drinken en Gert-Jan en ik zijn blijven steken bij de merchandise. Achter een van de tafels zit Anneke Wills.(Polly) Zij is hier om haar biografie te promoten. Gert-Jan koopt er een van haar met natuurlijk een handtekening er in. Daarnaast gaat hij met haar op de foto. Het is leuk om te vertellen dat de moeder van Anneke Wills uit Nederland komt, namelijk Rotterdam. Zij vond het daarom erg leuk dat wij uit Nederland kwamen, maar daarover meer.
Het valt mij tevens op dat het een stuk drukker is dan vorig jaar. Dat heeft er o.a. mee te maken dat dit een grote locatie is dan de school en de meeste mensen komen natuurlijk voor Tom Baker. Toch is de intimiteit van de kleine confectie van vorig jaar er niet. Hopelijk leren ze hiervan en doen het volgend jaar weer in de school of een andere kleine locatie. Frans en Gert-Jan zitten nu in hun coffie Lounge met Tom Baker. Ik heb ben even in de zaal gaan zitten en ben aan het luisteren naar de diverse acteurs en actrices die monster in de nieuwe Doctor Who serie spelen. Na een tijdje ben ik in de rij gaan staan bij het buffet om wat te eten te kopen. Ben ik aan de beurt blijkt dat er geen sandwich meer zijn. Er is alleen nog maar koek. Nou dan maar koek. Ik koop dus een aantal koeken en ga weer naar de zaal. Ondertussen is de coffee lounge met Tom Baker afgelopen. Frans en Gert-Jan hebben het naar hun zit gehad. In de zaal is het nu erg druk. Dit heeft er mee te maken dat over enkele minuten Tom Baker op het podium komt. Wat kan die man vertellen. Ik zit echt gekluisterd te luisteren naar zijn verhalen. Er zijn ook vragen vanuit de zaal. Een van de vragen is welke andere Doctor hij het beste vindt. Hij antwoord door verbaast te zeggen “Other Doctors !!”. Na ruim een uur is het helaas voorbij ik heb in ieder geval genoten.
Vermoeid van het luisteren gaan we naar buiten toe voor een frisse neus en een hapje eten. Er begint zich al een rij te vormen voor de signaturensessie. Verbaast kijken wij dit aan en besluiten maar om in de rij te gaan staan. Na een lange tijd wachten gaan de deuren naar de zaal open en gaat de rij langzaam vooruit. We weten niet hoelang we moeten wachten voordat we naar binnen kunnen. Op een gegeven moment komt er een man naar ons toe met de mededeling dat degen die geen handtekening wilt van Tom Baker nu naar binnen kunnen. Gert-Jan en ik besluiten om dit maar te gaan doen. Dan maar geen Tom Baker. Frans blijft in de rij staan. Hopelijk zien we hem nog terug vandaag
We worden netjes binnen gelaten en zien tot onze verbazing dat daar ook rijen voor de tafels staan. Als eerste gaan we naar Nicholas Briggs (Dalek stem/Big Finish) we laten hem tekenen in de vorige Doczine en geven hem ook een exemplaar. Hierna gaan we in de rij staan voor Paul McGain. Ook hij tekent de Doczine bij zijn foto.
Hierna ben ik zelf in diverse rijen gaan staan. Zo stond ik in de rij voor Jean Marsh (Sara ingdom/Morgaine) en was er bijna toen er in de rij werd gezegd dat zij weg was gegaan. Helaas geen handtekening. Van de rest van de aanwezige heb ik wel een handtekening. Wat ik erg leuk vond om te zien waren de kinderacteurs. Ik heb nu o.a. de handtekening van de Young Master(William Hughes). Het grappige was dat Sophie Aldred mij nog herkende van vorig jaar. Ik heb haar in het kort verteld dat wij in november een fanclubdag hadden in Amsterdam die in het teken stond van The Arc of Infinity. Zij vond dit erg leuk om te horen. Nadat ik alle rijen had gehad ben ik Frans en Gert-Jan op gaan zoeken. Frans was eindelijk na twee uur wachten binnen, maar heeft helaas geen handtekening van Tom Baker. Met z’n drieën zijn we toen naar Anneke Wills gegaan. Zoals ik al zie komt haar moeder uit Rotterdam en ze vond het erg leuk om te horen dat er een Doctor Who fanclub in Nederland was. Gelukkig hadden wij nog een exemplaar van de Doczine bij ons. Die hebben wij aan haar gegeven. Daar was zij erg blij mee. Ik heb nog een foto gekocht die zij getekend heeft voor mij.
Rond een uur of half vijf lopen we in de richting van het metrostation. Vanuit daar is het maar twee haltes naar Barking Station. Met een taxi rijden we terug naar het hotel. Onderweg zien we een Tesco supermarkt liggen. Het ziet er naar uit dat deze dicht bij het hotel is. Terwijl Gert-Jan en Frans in het hotel een kop koffie nemen ga ik op onderzoek uit. Binnen vijf minuten sta ik in de supermarkt. Ik ga vlug terug om deze ontdekking te delen met de twee anderen . Nadat we de tassen met aankoop op de kamer hebben gezet zijn we naar de Tesco gegaan. Daar hebben we het avondeten gehaald. Terug op de kamer hebben we het opgegeten. Het is weliswaar wel nog erg vroeg, maar de vermoeidheid van het in de rij staan de hele dag begin ik toch wel te voelen. Morgen gaan we alweer naar huis. Dat is pas in de late middag dus hebben we nog wel wat tijd om naar de Forbidden Planet te gaan en de TARIDS bij Earls Court. Lig op bed wat te lezen en voel dat ik langzaam in slaap ga vallen. Tijd om te gaan slapen.
Zondag 2 maart
(Exterm-leave-day)
“Een weekend om nooit te vergeten.”
Gert-Jan Kramer
Zelf was ik rond zes uur al wakker ik ben toen zachtjes naar het laatste deel van Terror Firma gaan luisteren. Ik wou dat Gert-Jan niet weer van Davros zou gaan dromen. Om half acht ging de wekker af en kwam er leven in de twee anderen. Ik ging mij douche en rond een uur of acht gingen we naar beneden voor het ontbijt. Tijdens het ontbijt vertelde Gert-Jan dat hij niet over Davros had gedroomd, maar over rijen op onze fanclubdag. Frans vond het te druk en te massaal. Hij was zelfs iemand tegen gekomen met nummer 925. Daarnaast vond ik dat de signaturensessie niet goed geregeld was. Ze hadden beter een aantal mensen in de ochtend kunnen doen en een aantal in de middag. Ondanks deze kritiek was het een leuke dag. We hadden tenslotte Tom Baker ontmoet en zijn met hem op de foto geweest.
Nadat we de koffers op hadden gehaald zijn we gaan lopen naar het metrostation. Dit keer geen taxi. Na onze belevenis van gisteren helemaal niet. We waren er bijna toen ik toe een schrikbarende ontdekking. Mijn mobiel lag nog op de kamer. Frans en Gert-Jan lopen verder terwijl ik terug ga naar het hotel. En jawel daar lag hij. Gelukkig. (zucht) Op de terugweg naar het station liep ik aan de ander kant van de weg. Met de andere kant bedoel ik met het verkeer mee. Dit komt omdat je als Nederlander gewend bent om aan de rechterkant te lopen terwijl het verkeer in London aan de linkerkant rijd. Dus ik liep nu met het verkeer mee en kwam bij een bushalte aan. Ik keek op het rooster en zag dat er snel een bus moest komen. Voor £ 2,00 voor een enkele reis ben ik mee gegaan en was binnen een korte tijd op het Barking Station. Daar stonden de bieden heren op mij te wachten. Na het kopen van een dagkaart zitten we in de metro naar Earls Court. Dit is een reis van ongeveer 45 minuten. Onderweg wordt er omgeroepen dat deze metro rijd in de richting van Whitechapel. Er wordt niet bij gezegd of dit de eindhalte is, maar helaas bij Whitechapel moeten we er uit. Ondertussen dat Frans een sanitaire stop maakt overleggen Gert-Jan en ik wat we gaan doen. Het blijkt namelijk dat er werkzaamheden zijn aan de metrolijn richting Earls Court. We besluiten om niet naar de TARDIS te gaan, maar direct door te gaan naar the Forbidden Planet. We nemen de metro naar Tothem Court Road en lopen vanuit daar naar de winkel.
Helaas is hij nog dicht. Hij gaat pas om 12:00 open. Aan de overkant is er een coffieshop, een echte coffieshop geen Amsterdamse coffieshop. De beide heren blijven daarwachten tot dat de winkel open gaat. Ik ga ondertussen naar de Dress Circle (een winkel gespecialiseerd in show/theater/musical muziek) om daar de nieuwe cd van John Barrowman (Captian Jack) te kopen. Helaas het is zondag dus deze winkel is ook dicht. Ik heb nog even het idee om naar de HMV bij Leicester Square, maar dit blijkt toch wat verder weg te liggen dan ik dacht. Ik ga dus weer terug naar de coffieshop voor een carpaccio. Het is 12:00 en “the doors are open”.
Als een stel kinderen die los worden gelaten in een speelgoedwinkel gaan we naar binnen en kijken onze ogen uit. Wat een hoeveelheid Doctor Who spullen. Na ruim een uur van kijken en kopen verlaten we met volle tassen de winkel. Het plan is om naar het station te gaan waar de trein vertrekt naar Stanstead Airpor. Helaas zitten we even in de verkeerde metro. Sorry mij fout. Ja staan er twee blauwe lijnen op de tubekaart. De ene is licht blauw, die we moeten hebben, en de andre is donker blauw, waarin we nu zitten. Gelukkig kunnen we overstappen en zitten snel in de goede metro. We komen ruim op tijd aan op Stantead Airport
Voordat we het vliegtuig in kunnen is er de gebruikelijke ronde door de douane. Het valt ons op dat de zakjes voor de vloeistoffen hier groter en vooral gratis zijn. Alle drieën zijn we goed door de douane controle gegaan en denk dat het voorbij is. Nee, ons schoenen moet nog door een scan. Ja, je weet maar nooit of je een bom in je zool hebt zitten. We hebben nog tijd om wat te eten voordat we het vliegtuig in gaan. Daar ben ik wel aan toe. Na een hele dag lopen en stappen van tube naar tube begin ik toch wel trek te krijgen. Er was nog geen mededeling op het scherm naar welke gate we moeten gaan. Dus ik ga nog even wat theevoor mijn oma kopen en kom langs een HMW en ja daar hebben ze de cd van John Barrowman. Blij loop ik terug naar Frans en Gert-Jan.
We moeten naar gate 46. Zal je zien dat die helemaal aan het einde is. En jawel na een flink eind lopen staan we weer in een rij om naar binnen te gaan. Gelukkig hebben wij na gisteren hierin ervaring. In het vliegtuig gaan we in de eerste stoelen zitten en zien iedereen binnen komen. Na een korte vlucht waarbij iedereen zijn ogen heeft dicht gedaan zijn we terug op het vliegveld in Weeze. De autorit terug naar Nijmegen gaat snel. Ja, het bord met Nijmegen zagen we wel. Bij Frans aangekomen drinken we nog een kop koffie en vertellen over ons weekend in Londen. Zo rond 8 uur geeft Frans ons een lift naar het station waar Gert-Jan en ik trein richting Nijmegen Centraal nemen. Vanuit daar neemt Gert-Jan de trein naar Zeeland en ik naar Flevoland. Moe, maar voldaan zit ik in de trein en denk na over dit weekend. Zoals Gert-Jan al opmerkte “Een weekend om nooit te vergeten.”
Dit verslag is ook verschenen in Doczine #2 Lente 2008
Doczine is Het Nederlandse Doctor Who Magazine
.jpeg)
